Voor zover ik het me kan herinneren probeerde ik er altijd voor te zorgen dat de mensen in mijn omgeving het naar hun zin hadden. Als iemand vroeg ‘wie wil er nog een kopje thee?’, dan stond ik al in de keuken om de waterkoker aan te zetten. Een gezamenlijk kadootje kopen? ‘Ik regel het wel!’. Een avondje naar de bios? Of ik nou zin had of niet, ik ging gewoon mee. Ik dacht er niet eens over na dat ik ook ‘nee’ kon zeggen. Ook op het werk zei ik altijd ja tegen klussen, of ik tijd had of niet. Totdat het begon te wringen. Er lag wel heel veel op mijn bordje. Ik voelde me moe en gefrustreerd. Gaf hints aan anderen in de hoop dat zij iets konden overnemen. Dat werkte niet. Teleurgesteld en ongelukkig realiseerde ik me: ‘Dit kan niet langer zo doorgaan. Er moet iets veranderen. Stel je voor dat ik over 40 jaar in een bejaardentehuis zit, nog steeds onzeker ben, nog steeds doe wat anderen willen, nog steeds geen keuzes maak (en niet weten wat ik zou willen en wel voelen dat dit het niet was) .. Dat zou toch vreselijk zijn! Als ik nog wat van mijn leven wil maken, dan is het nu de hoogste tijd!’
Ik vind het nog steeds fijn om voor de mensen in mijn omgeving te zorgen, maar ik weet nu wel waar de grens ligt. Ik voel wat goed is voor mij en luister daar ook naar. Ik neem tijd voor mezelf als ik daar behoefte aan heb. Moet er een feestje georganiseerd worden? ‘Prima, ik doe graag mee. Hoe zullen we de taken verdelen?’ Het voelt fijn om betrokken te zijn én het voelt nog fijner om het sámen te doen. Mensen vinden het prettig dat ik duidelijk ben in wat ik wel of niet wil doen, merk ik. En dat mag ook op een manier die bij me past: bescheiden en duidelijk. Toen ik er achter kwam wat ik belangrijk vind in het leven nam ik een besluit dat ik nooit had kunnen bedenken. Na 21 jaar nam ik ontslag en ben ik gaan doen waar ik diep van binnen al jaren naar verlangde: coach zijn. Ik houd me nu bezig met dingen waar mijn hart echt blij van wordt.
Ik houd van gezelligheid en een praatje, maar in de coachingssessies ben ik een vrouw van weinig maar betekenisvolle woorden.